Tutoring – o metodzie

Celem pracy szkoły jest odkrywanie twórczych możliwości tkwiących w uczniu. Można to robić wieloma sposobami, pomocna w osiągnięciu tego celu jest zindywidualizowana oferta edukacyjna. Jedną z takich metod indywidualnej pracy jest tutoring. Jego istotą jest wykorzystanie potencjału intelektualnego drzemiącego w człowieku. Inaczej mówiąc tutoring jako metoda edukacyjna ma na celu zrozumienie siebie lub mówiąc bardziej poetycko przekształcić „wiedzę ukrytą” w „wiedzę jawną” o sobie, o swoich możliwościach, mocnych stronach, marzeniach....

Myśląc o celach tutoringu, jakim jest pełne wykorzystanie potencjału ucznia, możemy zastanowić się nad działaniami, które pomogą uczniowi osiągnąć samodzielność w rozwijaniu się i wyrobieniu przekonania, że uczenie się przez całe życie jest sposobem na radzenie sobie z otaczającą rzeczywistością. Schemat tutoringu, to relacja między mistrzem a uczniem, a podstawowym założeniem tej relacji jest dialog między nimi. Dialog pomiędzy doświadczonym autorytetem a poszukującym własnej drogi człowiekiem, dialog, który wspomaga kreowanie wiedzy jej przekazywanie, doskonalenie kompetencji oraz określa możliwe kierunki indywidualnego rozwoju wraz z szansami i zagrożeniami.

„Główne wyznaczniki metody to jej indywidualny charakter, sytuacyjność, praktyczność i kompleksowość wykorzystywanych narzędzi, podejście całościowe (holistyczne), oparcie na osobistej relacji, doświadczeniu i samoświadomości.

To, co jest kluczowe w tutoringu, to jego bardzo indywidualny charakter. Nie chodzi tu tylko o formę, jaką z definicji przyjmuje – czyli osobistej relacji osoby uczącej się z tutorem.

Przede wszystkim jego istotą jest podążanie za liderem, jako szczególną i niepowtarzalną osobą, za jego planem, za jego celami, I w tym przede wszystkim wyraża się indywidualny charakter tutoringu.

Nie istnieje żaden uniwersalny model czy określony zasób umiejętności, do którego chcemy naszego podopiecznego doprowadzić. To on, jego specyficzna sytuacja, jego szczególny potencjał, jego talenty i słabe strony wyznaczają indywidualny wzorzec rozwoju. Naszym zadaniem jest go odkryć i wspólnie realizować. Tutoring koncentruje się na specyficznych, konkretnych i właśnie indywidualnych potrzebach, problemach i wyzwaniach. To uczestnik wyznacza dostosowane do swoich potrzeb oraz możliwości cele i obszary pracy, to on wie, dokąd zmierza, on decyduje o kierunku współpracy. Tutor mu jedynie towarzyszy, i to w takim stopniu, w jakim zostanie do tej wspólnej drogi zaproszony. A lider weźmie z niej z kolei tyle, ile jest gotów w tym momencie przyjąć.”

Tutoring w poszukiwaniu metody kształcenia liderów, Warszawa 2007, Katarzyna Czayka-Chełmińska s. 40

„Założenia tutoringu. Co powoduje, że tutoring jest skuteczny?

U podstaw tutoringu jako metody edukacyjnej leżą założenia dotyczące rozwoju jednostki i warunków skuteczności tego procesu. Sięgamy tu zarówno do najnowszych koncepcji rozwoju liderów, zarządzania talentami, różnych szkół coachingu, jak do tradycyjnych już koncepcji samokształcenia i uczenia się osób dorosłych.

Istotą rozwoju jest uruchomienie ukrytych, niewykorzystanych zasobów jednostki. Rozwój następuje, gdy stworzymy przestrzeń dla pełnego ujawnienia jej potencjału.

Tutoring opiera się na założeniu, że człowiek ma duży, często ukryty i nie w pełni wykorzystany potencjał, który w odpowiednich warunkach może się ujawnić. Lider jest w naturalny sposób twórczy, obdarzony talentami, możliwościami, które może w sobie obudzić.

Rozwój nie polega jedynie na zdobywaniu wiedzy czy umiejętności, lecz ujawnianiu tych często uśpionych, ukrytych, niewykorzystanych możliwości. Proces rozwojowy, jaki ma miejsce w ramach tutoringu, polega na ich odkrywaniu i na efektywniejszym wykorzystaniu.

Aby wydobyć to, co najlepsze, konieczna jest wiara w potencjał twórczy podopiecznego. Liczne eksperymenty w zakresie edukacji pokazują, że przekonanie nauczyciela o możliwościach uczniów bezpośrednio wpływa na poziom ich osiągnięć. Warunkiem ujawnienia w pełni możliwości uczestnika jest pozytywna, oparta na szacunku i zaufaniu relacja z tutorem.

Rozwój wymaga samoświadomości

Samoświadomość jest zarówno punktem wyjścia do rozwoju, jak i podstawowym jego narzędziem. Richard Barrett w swojej koncepcji rozwoju liderów, wskazuje, że proces ten musi rozpoczynać się od osobistej transformacji – odkrycia siebie i swoich możliwości, poznania swoich mocnych i słabych stron, źródeł wpływu na ludzi, słowem – poznania swojego potencjału”.

Tutoring w poszukiwaniu metody kształcenia liderów, Warszawa 2007, Katarzyna Czayka-Chełmińska s. 42

„PRZYJMUJEMY, ŻE TUTORING JEST ZAPLANOWANYM PROCESEM ROZWOJU LIDERA, KTÓRY NASTĘPUJE WSKUTEK INDYWIDUALNEJ, WSPIERAJĄCEJ RELACJI Z DRUGĄ OSOBA – TUTOREM.

Rozwój jest procesem wzrostu, doskonalenia się, uczenia, dzięki któremu pokonujemy swoje ograniczenia i pełniej wykorzystujemy możliwości. Rozwój to proces zmiany. Często nie jest ona intencjonalna, zaplanowana, przemyślana. W naszym programie staramy się ten najczęściej spontaniczny, chaotyczny, nieuporządkowany proces włożyć w pewne ramy. Struktura, którą mu nadaliśmy, uwzględnia bardzo zindywidualizowany, kształtowany przez unikalność i wyjątkowość relacji lider – tutor, charakter tego procesu. Jednocześnie umożliwia ona skuteczną realizację celów tutoringu, czyli wzmacniania uczestnika w roli lokalnego lidera i uczenie go samodzielnego rozwijania się. Te dwa cele wyznaczają kształt całego procesu i – wzajemnie się przenikając – porządkują relację tutora i lidera.

W dużym uproszczeniu można w niej wyróżnić sześć etapów:

1. Zbudowanie relacji – pierwsze spotkania, kontakt i kontrakt
2. Odkrywanie potrzeb rozwojowych, czyli określenie, co należy zmienić
3. Opracowanie planu rozwoju, czyli w jaki sposób tę zmianę osiągnąć
4. Realizacja planu – proces uczenia się, dokonywania zmiany
5. Indywidualna ścieżka rozwoju, czyli samodzielna praca lidera nad długofalowym planem rozwoju
6. Podsumowanie współpracy

Schematycznie ten proces możemy przedstawić następująco:

Etap I BUDOWANIE RELACJI

Cele:

•  Nawiązanie kontaktu służącego rozwojowi i współpracy – zaufania, poczucia bezpieczeństwa i akceptacji;
•  Wzmocnienie zaangażowania, poczucia wpływu i odpowiedzialności lidera za swój rozwój;
•  Sformułowanie kontraktu – wstępne określenie celów współpracy i jej zasad.

Etap II ODKRYWANIE POTRZEB ROZWOJOWYCH CZYLI CO NALEŻY ZMIENIĆ

Cele:

•  Wzmocnienie gotowości do zmiany;
•  Wyznaczenie kierunku pracy nad rozwojem;
•  Określenie potrzeb rozwojowych – zdefiniowanie, co należy zmienić w zakresie wiedzy, umiejętności i postaw lidera;
•  Pogłębienie samoświadomości, jako punktu wyjścia do pracy nad rozwojem.

Etap III INDYWIDUALNY PLAN ROZWOJU CZYLI JAK SIĘ TA ZMIANA DOKONA

Cele:

•  Zaplanowanie zmiany rozwojowej;
•  Sformułowanie celów rozwojowych w ramach programu;
•  Wybranie narzędzi służących zmianie;
•  Opracowanie harmonogramu zmiany;
•  Przećwiczenie umiejętności planowania rozwoju.

Etap IV REALIZACJA PLANU ROZWOJU CZYLI ZMIANA SIĘ DOKONUJE

Cele:

•  Wsparcie lidera w realizacji planu, tak by podjęte przez niego zobowiązania wobec samego siebie zostały wypełnione;
•  Pomoc w pełnym wykorzystaniu podejmowanych przez lidera działań rozwojowych – szkolenia, podróże studyjne, staże, realizacja zadań, które sobie wyznaczył;
•  Wsparcie w rozwiązywaniu konkretnych problemów, zdobywaniu konkretnych umiejętności.

Etap V INDYWIDUALNA ŚCIEŻKA ROZWOJU CZYLI SAMODZIELNOŚĆ LIDERA W PLANOWANIU ROZWOJU

Cele:

•  Podsumowanie realizacji planu rozwoju, wyciągnięcie wniosków;
•  Wsparcie lidera w samodzielnym tworzeniu indywidualnej ścieżki rozwoju.

Etap VI PODSUMOWANIE WSPÓŁPRACY

Cele:

•  Podsumowanie współpracy;
•  Wzajemna informacja zwrotna;
•  Sformułowanie planów na przyszłość.

Tutoring w poszukiwaniu metody kształcenia liderów, Warszawa 2007, Katarzyna Czayka-Chełmińska s. 49-50

Tutoring we wrocławskich szkołach.

„Tutoring jest jedną z metod edukacyjnych zindywidualizowanej, która opiera się na bezpośrednim spotkaniu tutora z uczniem bądź studentem. Tutor to osoba posiadająca wiedzę, doświadczenie i odpowiednią formację potrafiącą pracować w relacji „jeden na jeden”. Tutoring jest najczęściej długofalowym (obejmującym co najmniej semestr) procesem współpracy, nakierowanym na integralny – obejmujący wiedzę, umiejętności i postawy – rozwój podopiecznego (ang. Tutee). Istotą tutoringu są indywidualne spotkania, na których w atmosferze dialogu, szacunku i wzajemnej uwagi tutor pracuje z podopiecznym pozwalając mu dogłębnie poznać określony obszar wiedzy, rozwinąć umiejętności samodzielnego jej zdobywania oraz rozwinąć sztukę maksymalnego korzystania z własnych talentów.

W tutoringu możemy wyróżnić dwa obszary rozwoju podopiecznego: osobisty i naukowy.

Przenikają się one wzajemnie: dzięki rzetelnemu i inspirującemu tutorialowi (spotkanie tutorskie) uczeń może postępować zarówno w wiedzy, jak i rozwoju osobistym, nabierając pewności siebie a także rozwijając szlachetne cechy charakteru. Ważne jest także to, że tutoring jest metodą, z której mogą korzystać wszyscy, którzy tego chcą. Będąc metodą, która niejako dostosowuje się do ucznia, daje szansę rozwoju tak początkującym, średnio zaawansowanym, jak i najbardziej zaawansowanym.”

Tutoring opiekuńczo-wychowawczy we wrocławskich gimnazjach Magdalena Paźniewska na podstawie materiałów przekazanych przez dyrektorów gimnazjów objętych projektem oraz publikacji „Tutoring w szkole” – praca zbiorowa pod redakcją Piotra Czekierdy, Mariusza Budzyńskiego, Jarosława Traczyńskiego, Zbigniewa Zalewskiego i Agnieszki Zembrzuskiej.

TUTORING OPIEKUŃCZO-WYCHOWAWCZY W GIMNAZJUM NR 16 WE WROCŁAWIU
Opracowanie: Magdalena Kucharska, Anna Hajda, Alina Nowak, Marek Żudrak

„Tutoring jako metoda spójna z celami reformy oświaty

Szkoła przyjaźnie wymagająca
• dostosowująca program i ucząca odpowiedzialności za podjęte zadania. Szkoła efektywna.
• odpowiedzialna za wynik niepozbywająca się uczniów trudnych.
• stosująca profilaktykę niepowodzeń szkolnych.
• umiejąca korzystać z doświadczeń zawodowych nauczycieli.

Szkoła nowoczesna
• refleksyjna, dążąca do doskonałości uczniów i nauczycieli przez rozwiązywanie problemów i korzystająca z dobrych praktyk (w tym z tutoringu)”.

Korzenie tutoringu i jego znaczenie dla edukacji Piotr Czekierda.

Opracowała: Grażyna Nowosielska – konsultant DODN