„Chcę namalować osoby niepełnosprawne, ponieważ uważam, że zaistnienie takiego malarstwa, takiej wystawy będzie miało wartość terapeutyczną. Osoby, które będą się mogły utożsamiać z postaciami na płótnach poczują się dowartościowane, dostrzeżone, ważne. (…) ogromna część ludzi niepełnosprawnych zamyka się w swoim cierpieniu, czuje się odmienna, odrzucona, jakby na wyrost sama wycofuje się z życia społecznego. Osoba niepełnosprawna poczuje się godna uwagi, godna wyróżnienia, zauważona, doceniona. Wszyscy wiemy, że jest wartościowa, ale bardzo często kalectwo jest przyczyną załamania psychicznego, nadwątlenia wiary we własne siły, we własną atrakcyjność dla drugiego człowieka i społeczeństwa”.