Dziś to jedno z najnowocześniej wyposażonych kin studyjnych w Polsce uroczyście otworzył marszałek województwa Rafał Jurkowlaniec. W inauguracji działalności obiektu uczestniczyli także wicemarszałek Marek Łapiński i przedstawiciele Odry-Film.

A już od piątku, 2 września br., mają rozpocząć się w nim regularne seanse. Na start w repertuarze znajdzie się 10 tytułów, które powinny DCF-owi zapewnić widownię złożoną z filmowych koneserów. W czterech salach kina będą wyświetlane m.in. hiszpańskie "Flamenco, flamenco" Carlosa Saury, "Inny" Oskara Santosa Gomeza, "Nawet deszcz" Iciara Bollaina, niemiecka "Fryzjerka" Doris Dorrie, czeski "Palacz zwłok" Juraja Herza czy grecki "Kieł" Giorgosa Lanthimosa. Wśród propozycji na otwarcie znalazła się też wyświetlana w 3D "Jaskinia zapomnianych snów" Wernera Herzoga. Za bilety na seanse w DCF zapłacimy od 8 do 23 zł. Centrum oferuje swoim gościom cały system zniżek. Więcej na ten temat na stronie: www.dcf.wroclaw.pl.

W obiekcie DCF znajdują się nowe projektory (z możliwością projekcji 3D), cztery sale, które pomieszczę 600 osób, klimatyzacja i wygodne fotele. Centrum posiada także udogodnienia dla niepełnosprawnych (miejsca na sali, podjazdy, toalety i windę). Koszt realizacji inwestycji, w ponad 1/3 dofinansowanej z funduszy unijnych, wynosi blisko 19 mln zł. Czterosalowe kino studyjne, powstałe na miejscu dawnego, gruntownie przebudowanego, kina ‘Warszawa’ jest inwestycją Odry-Film, Instytucji Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego.

Profil działalności
DCF będzie miejscem spotkań filmowych dla tych, którzy oczekują od kina czegoś więcej, niż tylko rozrywki. Poza codziennymi seansami odbywać się tu będą spotkania z twórcami, pokazy specjalne, premierowe i przedpremierowe, projekcje festiwalowe i przeglądy tematyczne. Dolnośląskie Centrum Filmowe stanie się miejscem spotkań ze sztuką filmową i konfrontacji wielu filmowych spojrzeń na rzeczywistość. Repertuar ma stanowić szeroki wybór światowego, europejskiego i polskiego kina, oparty na „studyjnych”, „art-housowych” propozycjach. Wśród tytułów polskich, pojawiać się będą także filmy koprodukowane przez Odrę-Film. Szczególne miejsce będą miały prezentacje twórczości uznanych artystów kina. Na przykład w październiku 2011 zorganizowane będą przeglądy, przypominające reżyserskie dokonania Stanisława Lenartowicza oraz filmy wg scenariuszy Tadeusza Różewicza.
Rozwijany będzie program Nowe Horyzonty Edukacji Filmowej. Powstaną także nowe cykle pokazów filmów dokumentalnych czy Dyskusyjnego Klubu Filmowego.

Wyposażenie
Projekcje odbywać się będą w 4 nowych salach, noszących nazwy, które upamiętniać będą wrocławskie kina: Warszawa (dla 250 widzów), Lalka (141), Lwów (135) i Polonia (73). DCF to jedno z najnowocześniejszych kin studyjnych w Polsce, wyposażone w nowe projektory analogowe i cyfrowe (z możliwością projekcji 3D), nagłośnienie Dolby Digital Surround EX, klimatyzację i wygodne fotele. Kino posiada też udogodnienia dla niepełnosprawnych (wyznaczone miejsca w każdej sali, podjazdy, toalety i windę).

Przestrzeń
Na parterze DCF otwarta zostanie księgarnia filmowa, w holu zaś będzie miejsce na bar (bez popcornu!) oraz przestrzeń na takie wydarzenia, jak np. spotkania z twórcami filmów. Na pierwszym piętrze znajdować się będzie herbaciarnia lub kawiarnia. Budynek wyposażony jest też w sale konferencyjne, pomieszczenia na biura festiwalowe, przestronne hole, a także powierzchnie przystosowane do aranżowania wystaw.

Pozostałe informacje
Projekt pt. Dolnośląskie Centrum Filmowe (przebudowa kina „Warszawa” we Wrocławiu) dofinansowany jest z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego dla Województwa Dolnośląskiego na lata 2007-2013 kwotą ponad 5 mln zł (37,16% kosztów kwalifikowanych), przy całkowitej wartości projektu 18 646 102,91 zł brutto. Instytucją zarządzającą projektem jest Urząd Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego.

Budynek DCF zaprojektowało doświadczone w tworzeniu obiektów kinowych łódzkie Biuro Architektoniczne Plus-Art (jednym z jego ostatnich projektów było trzysalowe kino w Zamościu). Wykonawcą jest wrocławska firma Integer, która zrealizowała i odnowiła wiele obiektów kultury i zabytków, m.in. Operę Wrocławską czy Sukiennice w Krakowie.

Historia
Pierwsze kino powstało w tym miejscu za czasów niemieckich - nazywało się wówczas Palast-Theater. Otwarto je 3 września 1910 roku. w kamiennicy kupca Moritza Branissa przy Neue Schweidnitzer Str. 16 (obecnie ul. Świdnicka 44), nad modną restauracją Palast-Restaurant. Pierwszym właścicielem kina był Franz Thiemer. Kino było bardzo popularne wśród mieszkańców. Po trzech i pół roku istnienia szczyciło się milionowym widzem, co dawało w przeliczeniu ok. 800 widzów dziennie. Pod koniec I wojny światowej kino zostało przejęte przez firmę Kammer-Lichtspiele GmbH, a od 1922 roku należało do firmy Schauburg AG, która zarządzała nim do II wojny światowej. Pierwotnie kino mogło pomieścić ok. 430 osób w dużej sali (miało też mniejszą salę, gdzie okazyjnie organizowano projekcje), a po przebudowie wyższej kondygnacji w 1926 roku na część balkonową – 650 widzów.
Po wojnie, w polskim Wrocławiu, pierwsze filmy zaczęto wyświetlać właśnie w tym budynku, przemianowanym na kino Warszawa, przy ówczesnej ulicy Świerczewskiego (obecnie Piłsudskiego), ale wejście do niego było nadal od ulicy Świdnickiej. Kino otwarto 16 czerwca 1945 roku, a premierowym filmem był „Majdanek”. Kino w tej postaci funkcjonowało do roku 1963, kiedy to z powodu złego stanu technicznego budynek całkowicie rozebrano, a w jego miejsce w latach 1968 – 1973 powstało całkowicie nowe Kino Warszawa. W 1988 roku zostało zmodernizowane wnętrze, a w 1995 - w podziemiu urządzono kameralną salkę projekcyjną na 90 miejsc. W prawie niezmienionej postaci kino wyświetlało filmy do czerwca 2010. Wtedy rozpoczęły się prace budowlane nad trzecim z kolei budynkiem kinowym w tym miejscu. Jako następca kina Warszawa (i niemieckiego Palast-Theater), Dolnośląskie Centrum Filmowe w 2011 roku rozpoczyna nową erę w historii wrocławskich kin, jako jedyny obecnie obiekt w mieście, który oprze swą codzienną działalność filmową na repertuarze studyjnym.