Czy w postępowaniu administracyjnym wnioskodawca może cofnąć wniosek i jakie rodzi to skutki?

Redakcja przepisu art. 105 kpa  daje podstawy do rozróżnienia obligatoryjnego umorzenia postępowania na podstawie art. 105 § 1 i fakultatywnego na podstawie art. 105 § 2. Obligatoryjne umorzenie występuje gdy postępowanie stało się z jakiejkolwiek przyczyny bezprzedmiotowe (gdy odpadł jeden z konstytutywnych elementów sprawy administracyjnej, w szczególności gdy w sposób oczywisty organ stwierdzi brak podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozpoznania sprawy). Inaczej,  postępowanie administracyjne jest bezprzedmiotowe gdy nie ma materialno prawnych podstaw do wydania decyzji.
Art. 105 § 2 kpa  odnosi się natomiast, do umorzenia postępowania, które nie stało się obiektywnie bezprzedmiotowe, lecz stało się z jakichkolwiek przyczyn bezprzedmiotowe dla strony postępowania (strona przestała być zainteresowana kontynuacją postępowania i uzyskaniem merytorycznego załatwienia sprawy w drodze decyzji). W przypadku cofnięcia wniosku inicjującego postępowanie, art. 105 § 2 kpa ma zastosowanie wyłącznie do postępowań administracyjnych, które mogą być prowadzone także z urzędu.
 Zatem, w przypadku postępowań prowadzonych tylko na wniosek, w sytuacji, gdy wnioskodawca cofa wniosek, organ administracji publicznej traci kompetencję do dalszego prowadzenia postępowania, a  postępowanie winno zostać umorzone na podstawie art. 105 § 1 kpa (brak wniosku wywołał bezprzedmiotowość postępowania). Nie ma tu znaczenia czy w postępowaniu tym występują inne podmioty mające przymiot strony.
(por. wyrok WSA w Poznaniu z 8 grudnia 2010 r.  II SA/Po 579/10 oraz wyrok WSA w Krakowie z 4 grudnia 2009  II SA/Kr 836/09

Opracował:
Andrzej Kubica  -  doradca w zakresie prawa administracyjnego